1 augustus 2019
Yes! We mogen weer. Na een lange reis met veel file zijn we op 27 juli aangekomen in Cortina 'd Ampezzo. We doen de nodige boodschappen en bereiden ons voor op de eerste Via Ferrata waar we de volgende dag mee starten.
De keuze uit routes is enorm. Ik had er een aantal voorbereid, waaronder de Ivano Dibona, op de Monte Cristallo 3231m hoogte. Dit moest hem worden. Het eerste deel gingen we met de lift omhoog. De tweede lift is wegens achterstallig onderhoud al een tijd buiten werking.. helaas. Het leek een klein stukje lopen, maar koste ons enorm veel energie. Eenmaal boven maakten we kennis met een aantal Fransozen en twee jongens uit Finland. We namen de tijd voor een boterham en wat suikers, waarna we aan de route konden beginnen.
Het eerste gedeelte was prachtig! Wát een hoogte, en een uitzicht! De beroemde brug Ponte Cristallo was spannend, hij piepte/kraakte en er zaten wat paaltjes los. Vervolgens ging de route verder in een afdaling. Het afdalen werd afgewisseld met pittige stijgingen tussen de vervallen huisjes uit de eerste wereldoorlog. In een van de huisjes (zonder daken) zaten de fransozen eieren te bakken. (ja... dat hadden ze allemaal mee gesjouwd)
Onze benen raakten verzuurd, en er leek maar geen einde aan de route te komen. Na ruim 7 uur klimmen begon dan eindelijk de afdaling. De lift naar beneden gingen wij niet meer halen. We sjokten door, tot een splitsing waarbij mijn kaart aangaf dat we links langs de berg op moesten. Ineens was er geen pad meer. Door lawines was deze verwoest, en is er een ravijn ontstaan. We gleden uit, en zagen geen kans om daar veilig door heen te komen. Ik nam contact op met de berg-hulpververleners. Dit ging moeizaam, de telefoniste sprak amper Engels en het smsje wat ze mij zouden sturen met een GPS-tracker kwam nooit aan.
Ineens hoorde ik ineens stemmen achter ons. We hebben geroepen, en gelukkig kwam er een antwoord. Het waren de twee Finse jongens Atte en Joonas. Zij kwamen onze kant op, en hebben samen met ons de route teruggevonden. Na een flinke glijpartij in het ravijn en een bezeerde knie, zijn we terug gelopen naar de defecte lift. (ongeveer 2 uur lopen in flinke regen, en af en toe een donderslag)
Vanaf de defecte lift begon ook Joonas te strompelen. We kozen er voor om via de gravelweg, waar 4x4 auto's kunnen rijden verder af te dalen. De euforie dat we veilig waren was groot... maar dan... De weg die zo veilig leek, werd geteisterd door overstromingen. Tot 3 keer toe moesten we door het water. Wachten was geen optie, door de gevallen regen werd oversteken steeds lastiger.
Eenmaal beneden hebben we de jongens getrakteerd op eten in het restaurant naast de parkeerplaats. Op de kaart stonden allemaal delicatesse uit de omgeving. We hadden gewoon honger.. en zin in veel eten. De kok begreep dat, en maakte een heerlijke italiaanse pasta voor osn. Vervolgens hebben we de heren een lift gegeven naar hun hotel in Cortina. Zij moesten anders nog 6km lopen, wat lastig zou worden na het biertje wat er aardig in hakte. Wát een avontuur!